Als ik haar vraag waar het vandaag over mag gaan zegt ze het niet te weten. Wil ze haar notitieboekje (waarin gedurende haar reis geschreven wordt) erbij pakken om zich te herinneren. Iets te bedenken? Het goed te willen doen voor mij? Te vluchten van waar het te doen is? Of iets anders.
Ze maakt een terugtrekkende beweging. Haar lijf maakt zichzelf wat kleiner, zakt wat in elkaar. Alsof ze het liefst wil verdwijnen in de grond. Benen verstrengeld en bekken gesloten. Vragende én ontwijkende ogen.
Ik laat haar even en zet een muziekje en de waterkoker aan. Kom je eruit hoor ik mezelf zeggen?
Niet helemaal. Misschien iets met dat ik me niet uit durf te spreken op de werkvloer. Maar misschien ben ik ook gewoon nuchter. Het gaat al een stuk beter én ik merk op bepaalde momenten dat het…
Haar stem is zacht en zinnen worden niet afgemaakt, ingeslikt.
Maak eens contact met je adem. Ik nodig haar uit contact te maken met haar lijf. We maken een reisje door de lijven. Ik neem waar wat er in mijn lijf gebeurd in het contact met haar. En ik kijk. Ik zie haar lichaam ademhaling voor ademhaling meer in beweging komen. Heel subtiel. Haar borstkas gaat op en neer en trilt een beetje. Wanneer we bij het hart aankomen en verkennen zie ik een traan over haar wang rollen. Haar keel zet zich schrap. Slikt in.
Een gebeurtenis van de afgelopen maanden komt voorbij. Een verlies. Een afscheid. Van een dierbare. En waar raakt het jou nu? Waar gaat dit verdriet echt over, vraag ik haar.
Ze weet het. Direct.
In het gemis om helemaal mezelf te kunnen zijn. Mezelf in mogen brengen op de werkvloer. Zeggen wat ik wil zeggen. Zonder de hele tijd rekening te houden met de mening van de ander. Ruimte innemen ook privé.
Zelfs rondom een afscheidsdienst, hoor ik haar gefrustreerd en vluchtig toevoegen. Zelfs dan maak ik me klein en voel me teveel. Tranen rollen over haar gezicht.
Het is tijd.
Afsluiten voor de wereld. Muurtje om haar heen gebouwd. Klein maken en teveel voelen was toen de beweging. Het antwoord. De ingang was vandaag het hart. Haar hart. Dat anders wil. Anders weet. Het hart waar opgeslagen ligt. Waarheid en verdriet. Wanneer ze zichzelf tussen haar ouders op de ene plek, en broer en zus op de andere plaatst, reageert haar lijf direct. Krimpt ineen. Schouders naar binnen gebogen. Haar ogen zoekend om haar heen kijkend. Pfff... ik voel me er zo tussenin staan.
Na een tijdje legt ze zichzelf op een andere plek. Waar haar lijf als vanzelf ontspant. Haar armen zwieren (enigszins ongemakkelijk) de ruimte door. Ik zie haar naar me kijken terwijl ze staat te zwieren en knik zachtjes. Toe maar. Haar voeten pakken meer ruimte en ze zucht. Oh dat is fijn! Dit is wel lekker zo.
Volg de beweging maar. Neem maar waar hoe je lijf deze beweging ergens nog kent. En hoe deze zo vergeten is geraakt in de afgelopen jaren.
Het gaat niet verloren. Het is er nog. Het zit in jouw lijf. Opgeslagen. Zowel de beweging die zorgt voor het klein houden, klein maken en inhouden. Als de beweging vanuit de volwassen plek die te maken is.
Ongemakkelijk, onhandig soms wat ontredderd. En zo waar. Zo echt. Zo zichzelf.
Er wordt nog wat uitgesproken her en der. Vanuit haar eigen plek kijkt ze met andere ogen naar het voorval met haar collega. Er komen andere woorden en het blijft tussen de regels door vooral stil terwijl het lijf ontspant en herinnerd. Een glimlach op haar gezicht. Wetende ogen.
Ik heb “mijn” schild hier niet meer nodig.
Nee.
Op onze eigen plek zijn geen muurtjes, attributen (of schilden in de vorm van “nuchter”) nodig. Enkel onze ademhaling. In. En uit.
We hadden hier een sessie over kunnen praten. Goede vragen kunnen stellen en daardoor in ons hoofd te blijven. En dat was zonde van ieders tijd geweest. Het lijf gaf de ingang en wees vandaag de weg naar waar het te doen was. En het lijf wijst de weg juist ook op de werkvloer. Bij het inbrengen van jezelf, het uitnodigen van je collega's en medewerkers, dit ook te doen. Waar het te doen is.
Kijk maar.
Liefs, Karlijn
