Passie kom je tegen. In het moment. In de ontmoeting met jezelf en de ander.

Vandaag stond de laatste sessie in de agenda’s. Van een individuele leiderschapsreis met sessies verspreid over twee jaar. Met een stralend gezicht kwam hij binnen. Ik had zin in de sessie. Keek er naar uit hem te zien en horen. Zin om samen af te ronden. Te danken en te eren wat er allemaal bewogen is en wat er allemaal zal blijven herinneren.

Stralend. In twee jaar tijd van de focus op output naar de focus op zijn. Van zijn blik naar buiten naar binnen. Van wanhoop en machteloosheid naar vertrouwen. Van tranen van verdriet naar tranen van geluk. Van angst (wat blijft er dan over?) naar vertrouwen (ik ben precies waar ik moet zijn). Wat moet ik allemaal van mezelf en hoe pas ik me aan? Hoe pas ik of probeer ik me in te passen in een verantwoordelijke baan bij een van de Big Four accounting firms? Wat gaat er verloren aan energie en vooral wat blijft er in de voorraad kast liggen aan energie? Een lijf wat signalen had gegeven en klaar was met niet gehoord te worden.

Ergens onderweg kwam het moment. Ik herinner me de sessie alsof het gisteren was. Het moment dat hij zijn hoofd boog voor hoe het was. Hoe zijn lijf er op dat moment aan toe was. En ergens een besluit nam dat als het nooit "beter" zou gaan. Hij nooit méér energie zou krijgen dan toen. Het oké was. Het zo was. Hij koos. Koos om te leven. De strijdbijl werd begraven. Of eigenlijk loste deze op. In zijn eigen vrijheid. In zijn eigen ruimte. De sessie ruimte stroomde vol met tranen. Ik zette het raam in de ruimte open. Hij gaf zich over. En er kwam lucht. Niet enkel alleen van buiten.

Het lijf als ingang. Luisteren naar wat het lijf hem te vertellen heeft. Dat snelwerkende en denkende brein leren aanschouwen. Begrijpen hoe dat hoofd hem altijd weggehouden heeft van zijn gevoel. Leren om de aandacht te verleggen van hoofd naar hart. En de wijsheid uit het lijf weer mee te nemen in het dagelijkse leven. En dan juist de kracht van dat slimme brein weer volop in te kunnen zetten. Niet(s) inhouden.

De sessies werden stiller en stiller. Er werd minder gezegd en meer gedeeld.

Al delend wat het traject hem heeft gebracht vroeg ik wat / of er nog ingebracht wilde worden vandaag? Ik voel weer meer ruimte en energie om een baan te vinden die helemaal aansluit bij mijn passie zei hij wat twijfelend. Wat ongeduldig ook. Wat vanuit het hoofd leek het.

We bewogen. Een geleide meditatie, ademwerk en de stilte. Nodigde uit om contact met zijn hart en onderbuik te maken. Daar waar de levenslust woont. Daar waar hij zo graag is en zo vaak niet was. Hij begon opnieuw te stralen.

En hij schreef dit na afloop:

"Ik was op zoek naar mijn passie. Maar onderweg kwam ik tot de realisatie dat als ik aanhaak bij en contact maak met mijn onderbuik, ik vanzelf tegen mijn ideale activiteit ga aanlopen. Ik wil dit bewust geen baan meer noemen. Het is veel ruimer. Aansluiten vanuit wat ik wil doen en dat geven aan de wereld. Niet vanuit wat de wereld nodig heeft of hoe ik de meeste impact kan maken. Dat was een denkfout.

Ik wil trouw zijn aan mezelf en vanuit daar de wereld dienen. Een andere route is er niet (meer). Ik hoef dus niet op zoek naar mijn droombaan. Ik wil leven. Passie laat zich niet vinden. Passie laat zich begeleiden via de route van levenslust.

Mezelf herinneren dat ik de weg naar binnen iedere keer weer te maken heb als zich een “denk / programmeer fout” (in de termen van een techneut;-) aandient. Steeds wat eerder en steeds weer met een milde blik naar mezelf. Ik ben mezelf dankbaar voor dit traject. Voor de overgave en moed. Ik ben jou dankbaar dat je me op deze reis hebt willen begeleiden”.

En ik maak een diepe buiging naar hem. Geraakt. Mijn onderbuik lacht voluit naar me;-)

Passie kom je tegen. In het moment. In de ontmoeting met jezelf en de ander. Juist als je open staat er niet naar op zoek te gaan of het te willen vinden.