Over een haas. De stilte en kiezen.
Al wandelend door de bossen werd het stap voor stap wat stiller. Wat rustiger. Wat eenvoudiger misschien? Buiten ons veranderde er niks. Er werden nota bene precies op dat moment plannen gesmeed voor een avondklok in Nederland. Binnen in ons leek een aardverschuiving plaats te vinden. We lieten onze blik anders rusten. Waardoor er helderheid ontstond. In het moment. En we zagen ook meer bos. En een haas die over het veld een sprintje trok.
Er willen veel stemmen praten. Er willen misschien nog wel meer stemmen gehoord worden. Dat is eigenlijk best vaak zo. In deze tijd is er veel geluid. En precies die geluiden kunnen zo verwarrend zijn. Ons verleiden om mee te praten. Of gehoord te worden. Vraag het jezelf en de ander eens (af) wanneer er wat gezegd wordt. Wat wil je met dit geluid of van waaruit beweegt dit geluid? Het kan een tijdelijke opluchting geven. Even uitten. Even afvuren. Even voelen dat je samen met iemand anders ‘hetzelfde’ denkt of vind. Nice. Of juist even ervaren dat je er echt heel anders in staat, daar vlijmscherpe argumenten voor hebben en misschien ook echt het gevoel hebt dat je hiervoor op moet staan.
Eigenlijk maakt het ons niet zoveel uit wat de stem denkt te willen en maakt het wel alles uit vanwaar die stem praat. En kan het ervoor zorgen dat dat je weggaat bij jezelf. Weg gaat uit je lijf. Hoezo dan? Ik vind dit toch en ik ervaar dit toch allemaal? Dat kan kloppen en nog steeds ga je weg bij jezelf door je vinden te ventileren naar buiten toe zonder te duiken. Zonder je eigen "shit" eigenlijk te begrijpen en vooral ook te durven voelen. Gaat je aandacht en blik direct naar het stuk oordeel. En vooral naar buiten. Daar waar in een wereld zonder Covid ons vak (ook) al ging over mensen uitnodigen de weg naar binnen te bewandelen om vanuit daar naar buiten te treden is dat hier niet anders. Mensen uitnodigen om te (door)voelen – snappen waar het (aan)raakt – zich daarmee te verbinden om vanuit daar pas te kunnen verbinden met de wereld om zich heen en daarmee anderen mensen. Een wezenlijke stap lijkt regelmatig overgeslagen te worden, de duik, jouw eigen duik. En wat is het gaaf als je die stap wel durft te zetten. En eigenaarschap neemt om eens af te vragen wat er bij jou geraakt wordt? Waar dit in jouw eigen levenslijn wellicht iets aantikt? Welk thema je altijd al ingewikkeld vond en misschien nu uitvergroot is? Hoe jij überhaupt omgaat als dingen niet controleerbaar zijn? Welke neiging had jij wanneer je het nieuws hoorde dat er een avondklok kwam? En in hoeverre is die neiging anders dan hoe je die van jezelf kent wanneer iemand iets voor jou bepaalt?
Daar waar het oordeel start stopt het leren. Precies daar zit de keuze. En er is veel oordeel op dit moment. Korte termijn lijkt en is dit soms lekker. Even razen. Even vertellen wat ik van de wereld vind. Of hoe het anders zou kunnen of zelfs moeten. Wat als we eens durven om "voorbij het vinden" te kijken. Laten we collectief verantwoordelijkheid nemen voor wat we zelf voelen en denken. Voor onze eigen shit & onze eigen parels. Laten we het als een uitnodiging zien om nog meer af te dalen. Ons hart mee te nemen en weer te durven verblijven in ons eigen weten. Het gouden midden noem ik het wel eens. En vanuit daar de gesprekken met jezelf en je omgeving te voeren en te voeden. Om vanuit dat gouden midden bij te dragen aan de wereld. Precies zoals die er op dit moment aan toe is. Wat heb jij daarin bij te dragen? Al wandelend door datzelfde bos kwamen wij erachter dat ieder oordeel een eigen verhaal raakt. Misschien wel altijd. Dus er zit iets wat pijn doet, bang of boos maakt (of anders waardoor je reageert) in jouzelf. En natuurlijk laat deze immense crisis meer wakker worden dan voor velen van ons ooit hiervoor. Dus nee we zeggen niet dat het makkelijk is. Maar dat zeggen we eigenlijk nooit in onze programma’s en (team)sessies.
Waar het dan wel over gaat wat ons betreft is het vermogen dat we kunnen waarnemen waar we onze blik op laten rusten. Waar we onze aandacht op richten. Hoe nauw iets ook lijkt te zijn. Zoals Viktor Frankl ooit al zo mooi heeft omschreven:
“Als we een situatie niet meer kunnen veranderen, worden we uitgedaagd om onszelf te veranderen. Alles kan de mens worden afgenomen, behalve één ding: de laatste van de menselijke vrijheden – om iemands houding te kiezen in een bepaalde reeks omstandigheden, om zijn eigen weg te kiezen”.
Al wandelend kwamen we er samen achter dat er veel te kiezen valt. In de gesprekken die je met je vrienden, buren, collega’s en familie hebt. Dat je daarin kunt zeggen waar je het wel of niet over wilt hebben. Dat je ook prima kunt zeggen dat je niet zo geïnteresseerd bent in iemands mening en daardoor juist heel veel respect voor iemand hebt. Dat je merkt dat het je leegzuigt om het weer over dat ene onderwerp te hebben. Of dat je hebt gemerkt hoe opnieuw jouw drang naar vrijheid zo wakker is geworden. Dat wat je al zo goed kende. Auw. Hoe ongemakkelijk je dit vindt en hoe je dag voor dag merkt dat dit ongemak te doen is (of niet). Dat je hulp kan vragen aan diezelfde vrienden, buren etc. Hulp om jou misschien te laten herinneren aan de keuzes die je hebt als je blik even wat nauw is.
Dat je heel graag wilt weten hoe het echt met iemand gaat. Dat je kiest om die vraag te stellen aan iemand! En aan jezelf. Iedere dag weer.
Of het juist even stil laat zijn.
Om samen in die stilte te verblijven. Al wandelend door dat mooie bos.
Voor iedereen die herinnert wil worden. Enjoy jouw eigen weg. En jouw keuzes!
Liefs, Karlijn
