Als onderdeel van een leiderschapsprogramma stond vandaag zijn individuele sessie in de agenda. Hij kwam binnen. Welkom zei ik. Met een grijns op zijn gezicht. De dankbaarheid en zin spatte ervan af en hij gaf aan hoe de voeding in het programma hem bezighield. Op een positieve manier. Hoe fijn hij het vond om bewust te zijn van het onbewuste. Bewust te zijn van het feit dat 95% van wie "we" op 35-40 jarige leeftijd (denken te) zijn eruit ziet als een computer programmering. 5% is bewust. Precies in die 5% zit de vrije wil & groei. Vanuit die 5% gaan kijken naar delen in en van zijn leven waar hij voorheen niet bij stilstond. Wie ik ben? Met wie omgeef ik me graag? Van waaruit doe ik dingen en hoe deze soms ook zo niet meer passen bij het antwoord op de eerste vraag. En er werd dankbaarheid gevoeld. Om hiervan te “weten” op nog niet de helft van mijn leven. Voor zover we dat dan weer weten. Het leven voelde als een grote speeltuin. Ik heette hem opnieuw welkom, dit keer in de speeltuin.
En er was een stukje wat hij verlangde. Meer mezelf zijn, meer plezier in mijn leven, minder laten leiden door de ander. Door de wereld. Door wie eigenlijk?
Soms hield het hem ook wel wat bezig. Als je bezig eens anders omschrijft wat wil er dan gezegd worden? Dan kan ik niet meer stoppen om erover na te denken en is het overal. Alsof het me in bezit neemt. Voel je voeten maar. Stevig op de grond. Sluit je ogen en ga met je aandacht naar je ademhaling. Neem waar hoe de ademhaling je lichaam laat bewegen en volg deze beweging. Het lichaam reageerde. Het lichaam bewoog mee. Door te gronden en de lijn langs hoofd, hart en onderbuik te maken. Door langs deze lijn te ademen werd het rustig. Het werd stil. In de ruimte was een voelbare stilte aanwezig. En de man was meer aanwezig dan ooit. Verbonden met zichzelf. Op een laag waar hij zich niet meer herinnerde. Op een laag waar het hoofd en hart enkel niet thuis waren. Op een laag waar gevoeld werd dat hij verbonden was met iets groters dan hijzelf.
Na een reis in zijn lichaam vroeg ik hem zijn ogen weer te openen. En te blijven. Te blijven in zijn eigen verbondenheid. En te schrijven wat er te schrijven viel. Hij schreef. Las voor. En bleef. Werd uitgenodigd te gaan staan en met wat kussentjes uit de ruimte zijn vader, moeder en zichzelf als volwassen vent en jong ventje neer te leggen. Zijn hoofd toestaan dat deze het even niet hoefde te snappen. En zijn lijf uitnodigen om te blijven. De tekst die hij geschreven had lag op zijn volwassen plek. De overige kussens vonden zijn plek. En vroegen om een nieuwe plek. Buiten de sessie ruimte. Op de gang. En werden uitgenodigd om binnen te komen. Weer mee te doen. Op afstand en in verbinding. In verbinding met alle delen van hemzelf. Niks afwijzen. Wel begrenzen. Jezelf verbinden met alle delen van en in jou. Je komt uit deze twee mensen voort hoorde ik mezelf zeggen. Jouw ouders. Daar waar je iets in of van hen afwijst wijs jij een deel van jezelf af. Toen viel er een kwartje. Een kwartje wat te maken had met zijn verlangen. Waar hij mee binnen kwam. Waar hij “dacht” dat het over ging en zijn gedachten soms klem liepen. Daar waar het groot lijkt te worden en het ons over lijkt te nemen. Daar start de afdaling naar het lijf. Daar vallen de patronen en maskers. Daar vallen we door ons eigen aanname systeem heen.
Buigen we het hoofd voor hoe het ooit was en hoe het nu is. Er werd gemist. Er werd verlangd. Er werd gehuild en er werd geheeld. Er werd herinnerd hoe er delen ‘verloren’ waren gegaan. Er afgewezen werd. En er werd besloten om weer mee te mogen doen.
Er werd bedankt. Voor de veilige omgeving om zijn emoties tevoorschijn te laten komen. Daar waar hij zelf niet bijkwam en in mijn bijzijn liet komen. Zijn lijf. Zijn proces. Zijn tempo.
De wie ben ik en wat wil ik vragen en antwoorden ontstaan én worden opgehaald via het lijf.
Altijd.
