Achter haar stralende lach..

Ze kwam binnen met een open "met mij gaat alles goed” blik. Een enthousiaste, vriendelijke en positieve vrouw. Een erg knappe vrouw die haar stralende gezicht voor zich heeft werken als het gaat over haar “project”. Haar project wat als titel draagt: “Negatieve gevoelens mogen er niet zijn én ik ben er verantwoordelijk voor om ze te sussen”.

Het leek voor haar (tot inmiddels een sessie geleden;-) alsof dit ging over negatieve gevoelens bij de ander. Dus na een meditatie die over wilde gaan in een visualisatie kwam bij haar het volgende op: “Hoe kan ik meer begrenzen? Ik voel soms dat mensen over mijn grenzen gaan én wil hier wat mee” Ondertussen keek ze vriendelijk, lief en stonden haar ogen helder en op haar hoede tegelijk. Kom maar, las ik eruit op. Toen ze vertelde over een voorbeeld waarin ze over haar grens gaat in het dagelijkse was het ineens daar. Het (in)zicht. Dat moment waarop alle oude overtuigingen, aannames en jarenlange “zo doe ik dat” ineens patsboem uit de sessie ruimte verdwenen waren. Het viel stil. Waarachtige stiltes zijn dit. Waarin de stilte antwoord geeft. De stilte misschien wel het antwoord is. Het zicht. Dat er onder het verlangen om te begrenzen de oorspronkelijke noodzaak lag om negatieve gevoelens te moeten sussen. Dat dit niet alleen ging om negatieve gevoelens bij anderen maar en misschien wel juist bij haarzelf. Dat is de route. Altijd. Via het contact met jezelf (en daarmee bedoelen we alles in jouzelf) in contact met de ander. Of ze alvast kon beginnen met oefenen bij de ander. Nee. Er is geen shortcut. Moet je overigens ook niet willen daar waar er dan een nieuw project (nieuw trucje) ontstaat gebaseerd op iets wat in ieder geval niet dienend is aan jou. Dat is zonde van jou en ook onze tijd in dit soort leiderschapstrajecten wat ons betreft ;-) Ooit. Als jong meisje had ze het besluit genomen dat er voldoende negatieve gevoelens in het systeem (gezin) waren waardoor er geen plek meer was voor de hare. En dat het haar taak was om die van haarzelf en de ander te sussen. Dat was toen nodig. Dat was toen waar. En nu leefde ze nog steeds die waarheid van toen. Nu. Vanuit het voelen van de oneindige plek die er voor haar is. In contact met haar lijf. Is de beweging in gang gezet. Het plek geven aan haar (negatieve) gevoelens. Ze waar te mogen laten zijn. Soms te waar om mooi te zijn. Zonder sussen en met veel heldenmoed. En het woord “negatief” zal wellicht in de beweging die volgt een andere naam krijgen of zelfs wegvallen. En daar zijn we nog niet. Tijd als bondgenoot en vooral het lef hebben om te verkennen in het niet weten.

Een nieuwe rugzak met repetoire (en eigenlijk adviseer ik om deze liever op de buik te gaan dragen) op thema “eigen plek innemen met alles wat er is” zal gevuld gaan worden. De oude rugzak vol met "sussen, vóór de ander zorgen, wegslikken, weglachen en willen oplossen en fiksen" zal dag voor dag, week voor week en waarschijnlijk jaar voor jaar wat minder gaan wegen. Deze projectmanager (ze werkt als projectmanager ;-) heeft er in ieder geval 1 heel groot project minder bij tegenover een stuk meer zichzelf.

Dat is wat ons vak vraagt. Kijken. Schouwen. Het lijf uitnodigen. En vooral stil zijn. Uitnodigen om de andere route te zien en leven. En voorleven. Dat is wezenlijk anders dan een training begrenzen / assertiviteit. En dat is wat het vak en de impact die eruit volgt zo machtig mooi maakt. Wat is de titel van jouw “project(en)”? Wees welkom om ze eens via de andere route te bezien. Aho.

Karlijn